Dziecinne marzenia. Naucz mnie latać, tatusiu!

Napisałam tą jednoczęściówkę pod wpływem chwili.
Nie wiem, jak ją przyjmiecie. Krytykę przyjmuję na siebie. A z pochwał będę szczęśliwa.

Dziecinne marzenia. Naucz mnie latać, tatusiu!

Mocniej wtuliła misia w swoją wątłą klatkę piersiową i spojrzała smutnie na swoją mamę.
Kolejny raz płakała, a mała Susi nie wiedziała, dlaczego. Usłyszała cichy szloch. Obróciła głową w drugą stronę i spojrzała za okno. Ponure szare niebo łączyło się doskonale w krajobraz z szarymi blokami, a samotne przezroczyste krople spływały po szybie tworząc długie ścieżki, po których płynęły. Ostatni raz spojrzała na swoją zapłakaną rodzicielkę i poszła do swojego pokoiku. Był on dość malutki, ale z pewnością przytulny. Fioletowe ściany pasowały kolorystycznie do jej jasnych drewnianych mebli i malutkiego niebieskiego łóżeczka pod jedną ze ścian. Duży mięciutki dywan leżący po środku dodawał temu pokoikowi dziecinności. Usiadła przy stoliczku i wyjęła kartę oraz długopis. Mimo swoich sześciu lat była mądrą dziewczynką, która już umiała pisać.
Wzięła do prawej rączki przyrząd do pisania i powoli zaczęła pisać niestarannymi, dużymi i dziecinnymi literkami.

„Tatusiu, dlaczego mamusia płacze?
Nie raz słyszałam, że przez ciebie,
Ale ja w to nie wierzę.
Ty jesteś dobry, prawda?
Co to znaczy „wzięłam cię na dziecko”?
Nie rozumiem tego, chodź jestem już duża.
Umiem pocieszyć mamusię, aby przestała płakać.
Tylko proszę wytłumacz mi, dlaczego ona płacze?
I dlaczego nie mieszkasz z nami.
Sophie zawsze się chwali, że jeździ z tatusiem i mamusią do zoo, parku, cyrku,
A ja jej musze odpowiedzieć, że ja byłam tylko z mamusią, bo tatusia nigdy nie poznałam. Dlaczego nie ma cię tutaj?
Wiesz, jaki jesteś potrzebny? Mamunia nie raz pokazywała mi twoje zdjęcia.
Ale nie lubi rozmawiać na twój temat, dlaczego?
Wiesz ile chciałabym ci pytań zadać? Ale nie mogę.

Spojrzała zapłakanymi oczkami na zdjęcie swojego taty. Miał długi czarne włosy i czekoladowe oczy podkreślone czarną kredką.
Zacisnęła mocniej długopis w rączce. Otarła rękawem słone łzy i wróciła do pisania.

Kiedy przyjedziesz? Tak bardzo cię kocham, wiesz o tym?
Na pewno wiesz, bo przecież jesteś bardzo mądry.
Mama mi tak mówiła.
A wiesz, że ostatnio dostałam pieska?
Nazwałam go, Krim. Jest taki kremowy i gruby.
Ale kocham go bardzo mocno. Tak samo mocno jak ciebie.
Jest dla mnie bardzo miły, pozwala mi nawet na sobie jeździć.
Nie potrzebuję konika, bo mam Krimusia. Lubię go targać za jego duże uszy.
Są takie cieplutkie i milutkie z pewności jak twoja bluzka.
Sophie mówiła, że zawsze tatusiowie są tacy ciepli. Nigdy nie mogłam sprawdzić.
Mama czasem przyprowadza jakiś panów, ale oni, gdy tylko mnie widzą, a mamusia odpowiada, że jestem jej córką od razu wychodzą, albo są bardzo niemili. I dla mnie i dla mamusi. Ty pewnie wiesz, dlaczego, ale ja nie mam pojęcia.

Oderwała wzrok od kartki papieru i spojrzała w niebo. Powoli się przejaśniało. Swój wzrok umieściła na zmoczonym stoliczku. To były jej łzy.

Tatusiu, proszę odpisz. Bo ja wiem, że dochodzą do ciebie moje listy.
Pewnie nie masz czasu, aby odpisać, ale postaraj się. Mama mówiła, że jesteś sławny.
Wesz jak ja cię mocno kocham.
Twoja Susi.

Zwinęła kartkę w rulonik i powoli podeszła do okna. Otworzyła je i weszła na parapet. Wystawiła rękę za okno i delikatnie puściła list. Poleciał przez niosący go wiatr.
-Chciałabym tatusiu, abyś nauczył mnie latać- szepnęła cichutko. Długo wpatrywała się w lecącą kartkę. Chciała być na jej miejscu. Być wolna i lecieć, gdzie wiatr jej każe.
Zeszła z parapetu i usiadła obok psa. Położyła się na nim i mocno objęła go swoimi małymi rączkami.
Zasnęła z nadzieją, że tatuś odpisze.

Moderator

Bardzo ładnie, aż mi się łezka zakręciła.
To chyba najlepsze twoje opowiadanie. ; ]
Jakbym miała oceniać.

Tylko momentami troszkę naciągane, za dużo już tego było w tym liście.
Po prostu w nie których miejscach już niektóre rzeczy nie pasowały do reszty, ale poza tym jak już mówiłam bardzo mi sie podobało. ^

Błędów albo nie było albo po prostu nie widziałam kiedy czytałam.

Moderator

Biedny bill, zawsze złyyyyyyyyy.

Ale tak szczerze to nie wiem o jaka ci tu krytykę chodzi.
To jest bardzo ładne.
Daje 7!

Moderator

Od dziś jestem twoją fanką ^^
A właściwie tego opowiadania.
Jest takie lekkie , proste i ma w sobie coś cudownego.
Jestem na tak ; ]

Nowicjusz

Ładnie, powiem, ze nawet bardzo;p;p
w niektórych momentach nieskładnie, ale to pomińmy:P
może nie powinnam tak się wypowiadać, bo też robie takie błędy;p;p

Administrator

Śliczne, bardzo ładne. Ja błędów żadnych nie widziałam.
I nie wiem co dalej powiedzieć. Chyba tyle, że czekamy na inne twoje opowiadania (;

Dyskutant

śliczne opowiadanie.
takie smutne, a jednak coś w nim jest.

ta dziecinna nadzieja, że tatuś odpisze, że ją kocha.

czekam, aż napiszesz coś jeszcze Smile

bardzo dziękuję za te wszystkie komentarze!
aż mi się miło zrobiło