FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Zaloguj
Rejestracja
Napisz odpowiedź
Napisz odpowiedź
Użytkownik
Temat
Treść wiadomości
Emotikony
Więcej Ikon
Kolor:
Domyślny
Ciemnoczerwony
Czerwony
Pomarańćzowy
Brązowy
Żółty
Zielony
Oliwkowy
Błękitny
Niebieski
Ciemnoniebieski
Purpurowy
Fioletowy
Biały
Czarny
Rozmiar:
Minimalny
Mały
Normalny
Duży
Ogromny
Zamknij Tagi
Opcje:
HTML:
TAK
BBCode
:
TAK
Uśmieszki:
TAK
Wyłącz HTML w tym poście
Wyłącz BBCode w tym poście
Wyłącz Uśmieszki w tym poście
Kod potwierdzający: *
Przegląd tematu
Autor
Wiadomość
marts
Wysłany: Pon 17:59, 10 Lis 2008
zawsze po obejrzeniu 'Skazany na bluesa' mam fazę na ich muzykę.
czasami tak po prostu mam ochotę ich posłuchać.
Rysiek był niesamowitą postacią.
głos, charyzma ..
[*].
Cashis
Wysłany: Nie 20:41, 06 Kwi 2008
Billie napisał:
Muzyka , słowa , wykonanie - mistrzostwo.
Ś.P. Rysiek to wielki człowiek , drugiego takie nie będzie.
Nic więcej pisać nie muszę.
Rysiek [*]
Niedorzeczna
Wysłany: Śro 11:45, 05 Mar 2008
Za mało, o wiele za mało.
Więc napiszę znów.
A więc lubię, uwielbiam. Teksty są najlepsze, takie prawdziwe.
Muzyka, cud. Chyba już nikt ich nie przebije.
List do M <3
aach!
Psychodela
Wysłany: Śro 16:55, 06 Lut 2008
Muzyka , słowa , wykonanie - mistrzostwo.
Ś.P. Rysiek to wielki człowiek , drugiego takie nie będzie.
PannaNawiedzona
Wysłany: Śro 16:09, 06 Lut 2008
Kilka piosenek znam.
Teksty do mnie trafiają, muzyka za to omija szerokim łukiem.
Zaraził mnie kolega - wielki fan Rysia i Dżemu.
Polecam wszystkim, którzy jeszcze nie słuchali!
trzygwiazdki
Wysłany: Śro 15:37, 06 Lut 2008
Ja w zespole najbardziej lubie teksty.Muzyka sama w sobie do mnie nie przemawia ale za to teksty taak.
Nie interesuje się tym zespołem choć go lubie i znam pare piosenek.
Psychodela
Wysłany: Śro 0:32, 06 Lut 2008
Może się wydawać, że żywot rockowych gwiazd - nawet w Polsce - to pasmo przyjemności. Że jeśli tylko gra się wspaniałą, akceptowaną i kochaną muzykę -świat łasi się do kolan i główny problem polega na przebieraniu w urokach życia. No i cóż to za życie - usłane różami , wyściełane miłością fanów, których aplauz powoduje, iż praca staje się jeszcze łatwiejsza. I czasami chyba rzeczywiście bywa podobnie. Ale bywa i inaczej. Można uwieść publiczność ,przez lata dochować się całego zastępu wiernych do krwi fanów, można wybudować sobie cokół pod pomnik, można jeszcze złamać kilka barier pod rząd - a jednocześnie rzadko zaznawać należnych słodyczy, ciągle zmagać się z szarymi, a nawet czarnymi kłopotami, aż wreszczie stanąć twarzą w twarz z tragedią , i to największą... Paradoks ? Nie jedyny w dziejach zespołu Dżem. Lista paradoksów , lista dotyczących Dżemu niesamowitości jest znacznie dłuższa. Lista ta zaczyna się oczywiście od spraw artystycznych. Mówiąc najkrócej - Dżem funduje niebywałą podróż muzycznym wehikułem czasu. Nie jest zespołem poszukującym. Nie stara się wymyślić prochu. Nie zabiega o oryginalność. Nie nadstawia ucha na nowinki , nie koryguje swego kursu wedle mód.
Inspiruje się tym, co stworzyli wielcy - The Allman Brothers Band, Lynyrd Skynyrd, Free; i najwięksi - The Rolling Stones, The Doors , Led Zeppelin.
Ale członkowie grupy nie są przecież kopistami. Po prostu
konsekwentnie grają swoje wybierając z rockowej skarbnicy , to co lubią , i to co przystaje do ich stylu. A przystają rozmaite gatunki - bazowy rock, blues , boogie, funky, no i, co szczególnie ożywia muzykę zespoły, reggae oraz country.
Powstaje mozaika, w której wszystkie elementy zadziwiająco pasują do siebie. Pasują jak karty z jednej talii.
Dżem bierze , ale i daje.
Przetwarzając tworzy. Kroczy ścieżką wydeptaną przez innych, lecz swoją. Przemawia dobrze znanym, uniwersalnym językiem muzycznym - który jest jego językiem narodowym. D
żem stał się czymś więcej niż polskim odpowiednikiem The Rolling Stones, The Doors i Led Zeppelin, a słynny wokalista kimś więcej niż narodowym Mickiem Jaggerem, Robertem Plantem i - niestety - Jimem Morrisonem w jednej postaci
. Nie przestając być sobą. Oryginalność, tożsamość Dżemu w bodaj równym stopniu co muzyki wynika również z tekstów. Zespół z dojmującym autentyzmem opowiada praktycznie o tym samym bohaterze - samotniku bojącym się samotności, wyobcowanym z głownego nurtu życia wrażliwcu gardzącym tradycyjną moralnością. Bohater ów zdaje sobie sprawę z własnych wad i słabości, ale nie chce się zmienić. To, co dla niego liczy się najbardziej , albo nawet liczy się jedynie to wolność, miłość, przyjaźń, prawda, pokój , wreszczie wierność sobie - wartości spotykane coraz rzadziej w bezdusznym, pełnym fałszu, przemocy i ulotnych mód świecie. Tematyka - mogłoby się wydawać - wyświechtana, wręcz naiwna i banalna, ale w ustach wokalisty grupy nawet banały nabierają wagi aforyzmów. Tym bardziej , że nie narzuca on oczywistych wyborów, a tylko podaje proste, fundamentalne prawdy o życiu - wywiedzione ze zdradliwej (o czym wie) hippisowskiej filozofii. No i że bezlitośnie demaskuje umysłowe lenistwo tych, którzy utrzymują, iż rocka nie da się śpiewać po polsku. Zresztą wokalista ten potrafiłby poruszyć do żywego nawet wtedy, gdyby wyśpiewałby fragment książki telefonicznej. A przecież nie raz stawał twarzą w twarz z największą poezją , pulsującą największymi uczuciami. Tym wokalistą był i ciągle jest - bo przecież wielcy artyści nigdy nie odchodzą, nigdy nie umierają -
Ryszard Riedel
. Olbrzymi głos o ciemnej barwie , głos - co zupełnie niesamowite - jednocześnie aksamitny i szorstki, niezwykle ssugestywne interpretacje utrzymane w na pozór przerysowanej manierze, która stała się wyrazistym stylem. Takich wokalistów jak ON znajdzie się - w skali światowej, bo polska tu za wąska - jeszcze kilku, ale z wyszukaniem równie wielkich osobowości scenicznych już mogą być kłopoty.
Charakterystyczne, niemalże zmitologizowane powitanie publiczności Sie macie ludzie ! , długie zlepione włosy, nierzadko broda, znoszone dżinsy, przepocona koszulka, trampki albo kowbojskie buty, no i jeszcze kapelusz na głowie…
Charakterystyczne, jakby epileptyczne ruchy nie do podrobienia. Trans. Dopracowany spektakl, w którym nic nie jest wyćwiczone. Jak nikt inny potrafi wyrazić egzystencjalny ból, jak nikt inny potrafi wyśpiewać to wszystko, co przeżył - a przeżył bardzo wiele , łącznie z oglądaniem świata od tamtej strony krat, i łącznie z zatopieniem się w najstraszliwszym nałogu. Kolejny rockowy poeta przeklęty. Ostatnie dziecko-kwiat naszych czasów - i świadom tego że ostatnie… Hippisowski bard, hippisowski guru. Do wywołania aplauzu wystarczyło samo jego pojawienie się na scenie. Posiadacz charyzmy wybranych, charyzmy dotkniętych palcem Boga.
Król improwizowanych dialogów z publicznością. To showman bez cienia prozy. To aktor, który nie grał. To kapłan odprawiający rockowe msze.
Riedel był i jest gwiazdą - taką gwiazdą , jaka musi świecić w każdym wybitnym zespole - ale nie był liderem. Lidera brakowało a raczej było ich wielu. To nie frazes. Jerzy Styczyński stał się przecież z biegiem lat jedną z pierwszych gitar Rzeczypospolitej - niepohamowana chęć grania, niezwykłe godzenie rockowego chrzanu z rockowym miodem. Adama Otrębę z zerowym ryzykiem błędu można nazwać mistrzem gitarowych podkładu (co nie znaczy, że artysta unika klarownych i przejrzystych solówek). Paweł Berger gra na instrumentach klawiszowych nierzadko ,,perkusyjnie", wręcz siłowo, ale przy tym delikatnie i finezyjnie, udowadniając , że te przeciwstawne sposoby gry można nie tylko pogodzić, ale stopić w klarowną całość - co dodatkowo dodaje Dżemowi własnego smaku. Natomiast basista Beno Otręba to wzór rzetelności, rzemiosła najwyższej próby. Beno Otręba nadaje zespołowi napęd i puls. Paweł Berger i Adam Otręba przydają sma(cz)ku. A Jerzy Styczyński zapewnia rozmach. Charyzma Ryszarda Riedla wspierała się więc na wyjątkowym fundamencie. Powstał unikalny, świeży , jedyny w swoim rodzaju koktajl, w którym pełne straceńczej melancholii teksty wokalisty i pełna witalności gra instrumentalistów nie tylko nie kłóciły się , ale zadziwiająco dopełniały. Koktajl wielosmakowy, lecz o niemal stałej konsystencji. Bo zmieniali się praktycznie jedynie perkusiści…
…Aż do dnia, w którym pękło niebo i został sam fundament. (…)
(...)
No a w katowickim Spodku w postaci urodzinowych koncertów Dżemu trzykrotnie odbyło się coś ,co łatwo nazwać własnym festiwalem zespołu. I to chyba najlepszy wyznacznik pozycji śląskiej grupy. Wszak żadny inny polski wykonawca nie doczekał się podobnego honoru.
Ale za czwartym razem zamiast urodzin celebrowano śmierć… (…)
Fragmenty książki Jana Skaradzńskiego ,,Ballada o dziwnym zespole"
Dużo tego , ale warto przeczytać.
Wypowiadajcie się.
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Forum Forum dyskusyjne o Tokio Hotel Strona Główna
~
Rock/Metal
Skocz do:
Wybierz forum
Forum
----------------
Regulamin
Informacje
Wasze pomysły, problemy itp.
Zloty
Rock/Metal
Pop
Hip-Hop
Reggae
Jednoczęściówki
Wieloczęściówki
Schrei
Zimmer 483
Scream
Tokio Hotel
----------------
Ogólne
Newsy
Koncerty
DVD
Albumy
Band
----------------
Zespół
Bill
Tom
Gustav
Georg
Kultura
----------------
Książki
Muzyka
Filmy
Nasza Twórczość
----------------
Zdjęcia, rysunki, wiersze itp.
Opowiadania
OffTopic
----------------
Rozrywka
Quizy itp.
Pogawędki
Archiwum
Zakazany Las
----------------
Sprawy zarządu.
Shout Box
----------------
fora.pl
- załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by
phpBB
and
Ad Infinitum
v1.03
Regulamin